ตื้นตันในหัวใจ

นั่งกันอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างใหญ่กลางเมือง ซึ่งไม่เคยเดินมาก่อน ไปเพราะมีนัดกับเพื่อนจิตตปัญญาเพื่อพูดคุยกันเรื่องทั่วไปของชีวิตและเรื่องราวกิจการสัมมาชีพ เรื่องราวก็เป็นดังจดหมายที่เขียนถึงน้องคนนี้



สวัสดีครับ

ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่า น้องอาจไม่ใช่ น้องแป้ง cud 43 ที่ผมหมายถึง แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้รับรู้ความรู้สึกของผมแล้วกันนะครับ
เพราะผมรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากทีเดียวสำหรับการเขียนจม.นี้มาขอบคุณน้องเค้าด้วยหัวใจ

เรื่องเล็กๆมีอยู่ว่า...
วันนี้ระหว่างผมเดินซื้อโดนัทมาให้เพื่อนของผมคนในที่ห้างดัง พาราก้อน
มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเข้ามาทักทายผมด้วยการไหว้พร้อมยิ้มอย่างหวาน
ผมจำได้ว่าเธอคนนี้เห็นมากับเพื่อนๆในร้านอาหารที่ผมกะเพื่อนนั่งคุยงานกันอยู่อย่างเสียงดัง

น้องคนนั้น: พี่สวัสดีค่ะ
ผม: ครับสวัสดี (ผมไม่แน่ใจว่ารู้จักกันที่ใด?)
น้องคนนั้น: เด็กสาธิตจุฬาคะ หนูจำพี่ได้
ผม: อ่อครับ รุ่นไหนครับ
น้องคนนั้น: 43 ค่ะ
ผม: ชื่ออะไรนะครับ
น้องคนนั้น: แป้งค่ะ
ผม: ขอบคุณนะครับที่ทักกัน

ระหว่างเดินจากมาผมรู้สึกว่าผมน่าจะถามสาระทุกข์น้องแป้งให้มากกว่านี้
ผมเลยตามหาว่าเธอคนนี้เพื่อบอกเล่าความรู้สึกที่ผมมี
บางทีน้องที่อ่านอาจจะใช่น้องแป้งก็ได้
แต่ถึงไม่ใช่ ผมก็อยากบอกกะน้องว่า

แค่นี้แหละครับเหตุการณ์ที่ผมเจอ ไม่น่าเกินสิบวินาที
แต่มันทำให้ผมรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองอย่างมาก ความรู้สึกที่หัวใจผมพองโต

ด้วยเพราะสาวสวยมาทัก และที่สำคัญเป็นน้องโรงเรียนเดียวกันซึ่งจำผมได้
อยากบอกว่าการกระทำเล็กๆ เพียงแค่การทักทายกัน ยิ้มละไมให้แก่กัน
มันก็สร้างความสุขในใจของคนได้ และแน่นอนมันสร้างความสุขให้กับโลกเช่นกัน

ขอบคุณมากครับ
ธนวัฒน์ ธรรมโชติ (ภูมิ)
สาธิตจุฬารุ่น ๓๘

ปล. หากไม่ใช่น้องแป้งที่ผมเจอก็ขออภัยด้วยนะครับ แต่อยากให้รู้ว่าสิ่งเล็กๆที่นอ้งแป้งทำนั้นก็สร้างโลกของผมให้สวยได้

ความรู้สึกที่มีมันมากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าเป็นเพราะประทับในในการกระทำของน้อง หรือว่าเป็นเพราะความสวยของน้องเค้ากันแน่ แต่ผมว่าอาจเป็นอย่างหลัง... จนทำให้ต้องตามหาน้อง พริ้มเพรา สารสิน คนนี้