หลายวันก่อนเราได้ไปเยี่ยมอาจารย์ชาวต่างชาติของเราท่านหนึ่ง อาจารย์กำลังจะกลับบ้านหลังจากมีครอบครัว และอยู่เมืองไทยมาเป็นเวลากว่า 20 ปี เป็นอาจารย์ชาวต่างชาติที่ทุ่มเม เพื่อการศึกษาไทยเป็นอย่างมาก อาจารย์กล่าวว่าขอทำเพื่อลูกบ้าง เพราะการศึกษาไทยไม่ดีพอ เด็กๆไม่ได้เรียนหนังสือจริงๆ อาจารย์ก็เริ่มท้อนิดว่า ยี่สิบปีที่ผ่านมา สอน”ครู”มาตลอด หลายต่อหลายรุ่น แต่ก็ยังไปพอ
วันนี้อาจารย์ดูเศร้าสร้อยกับการจะต้องจากไป แต่ทุกอย่างก็ลงตัว ไปได้ทั้งหมด เป็นไปด้วยดี เป็นจังหวะวลาที่เหมาะสมแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องไป การเดินทางก็เริ่มขึ้น...
เราหยิบหนังสือที่อาจารย์เอามาแจกๆใครๆที่คิดว่าหนังสือนี้จะเป็นประโชยน์ต่อเขา เราขอเลือกหังสือเล่มเล็กๆมาเล่มหนึ่ง Finding My Way เราชอบอยู่แล้วคำนี้ ยิ่งเปิดอ่านเรายิ่งหลงรัก..เราเลยขอมาเป็นที่ระลึก เรื่องราวมีอยู่ว่า
One beautiful morning, my heart whispers to me “Isn’t it time You learned to journey?”
When I leave the village I am happy and brave. My box lunch feels good on my arm.
Now the sun is higher, I look down at my feet. They are heavier than they used to be.
With my lunch inside me, I feel stillness around and I see two dear friends in the mirror of a pond.
In a dark green forest, the trees watch my walk. They make me ashamed of my won footprints.
When that grove is behind me, the sun warms my hair. All is so quiet, my heart wants to sleep.
In a nearby yard, a boy plays by himself. I think we could talk, but now I’m too afraid.
The sun climbs higher, but not my spirit which is way back to my mother?
Then rain comes quickly and finds me alone drops on my cheeks make friends with my tears.
Children under an umbrella make me laugh. I’m dripping with water, but I’ve turned back home!
When I cross the bridge, my good friends are fishing with no eyes to see why I’m smiling at my house.
Soon I sit warm with my mother Night winds and fireworks Light up my eyes and remind me of traveling.
Petals 1967
“Gentle thoughts to please the heart”
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น