โคจร

วันก่อนเรานัดเพื่อนฝูงรับอาจารย์ไปทานข้าวกลางวันกัน
เราทั้งสามคนไม่ได้เจอกันพร้อมหน้านานมากแล้ว เพราะต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง
เดินตามทางของตัวเองที่ถูกขีดให้เดินบ้าง เลือกเดินเองบ้าง หรือแม้แต่ไม่รู้อะไรแล้วก็เดินๆไปบ้าง

เราสามคนเรียกว่าซี้กัน
หนึ่งคนเป็นลูกอดีตรัฐมนตรี
หนึ่งคนเป็นลูกพ่อค้าใหญ่
หนึ่งคน เป็นลูกข้าราชการธรรมดาๆ
แต่ทั้งสามคนก็เป็นเพื่อนกัน มีครูคนเดียวกัน
เราเจอกันคุยกันเป็นปกติเหมือนเคยแม้ว่าต่างคนก็จะต่างกันออกไป
แต่รู้สึกได้ว่า มิตรภาพก็ยังคงเดิม

การโคจรกลับมาพบกันนั้นเป็นเรื่องไม่ง่าย
การโคจรกลับมาทำอะไรอย่างหนึ่งที่มีความหมายเพื่อใครสักคนก็ยิ่งยากกว่า

เราไปรับอาจารย์พร้อมกันด้วยรถคันเดียว เป็นหนึ่งอันเดียว คือการระลึก และเคารพถึงอาจารย์
เราพบอาจารย์แต่งตัวสวยสมวัยเลยเกษียณของอาจารย์อย่างตั้งใจ พร้อมรอยยิ้มอิ่มบนใบหน้า เราเองชื่นใจ

ระหว่างทานข้าว เราแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ ให้เรารับรู้ รุ่นพี่ รุ่นน้อง เรื่องราวของพวกเรา
มีแต่รอยยิ้ม พร้อมอาหารเต็มโต๊ะ ที่พวกเราช่วยกันสั่ง และพลัดกันตักให้แก่กัน
มองออกไปเป็นสวนสวย หญ้าเขียว ต้นไม้ใหญ่ครึ้มใจ ในกลางเมือง
มีใครเข้ามาทักทาย แม้เราไม่รู้จักแต่จากรอยยิ้ม อาจารย์รู้จัก
แล้วอาจารย์ก็แนะนำว่า...นี่รุ่นพี่พวกเธอ แล้วน่ก้รุ่นน้องพวกเธอ
เป็นเรื่องบังเอิญ รอยยิ้มเบ่งบานออกอีก

ขนมหวานมาแล้ว พวกเรายังคงกินและหัวเราะ
เราก็สนุกกับความคิดเพลินๆ ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พูดบ้างไม่พูดมาก แต่เรารู้สึก...ดี

กลับบ้านพร้อมขมนถุงใหญ่ที่ทุกคนได้เท่ากัน ที่อาจารย์กรุณาเตรียมเอาไว้ให้.... เรานั่งรถกลับมาอย่างเป็นสุข แม้ว่าเราทั้งสามร้อนรนเพราะรถเริ่มติด แต่ความสุขยังอยู่ ไม่เป็นไรมาก